اشعار

نه حرف من، سخن هر فقیه آگاه است            عزای حضرت صادق شعائرالله است

بهشت مقصد هر دستۀ عزاداری ست            سلوک شیعه در این شاهراه، کوتاه است

مدینه منتظر دسته‌های سینه زنی ست            مـدیـنـه چـشـم بـه راه بـقـیـة الله اسـت

به ذوالفقار قسم فتح مکه نزدیک است            به شرطه‌ها برسانـید بدر در راه است

بقیع جنّت الاعلاست در سراسر روز            بقیع عـرش خداوند در سحـرگاه است

چراغ را چه حضوری در آن حریم شگفت            که ماه بنده و خورشید عبد درگاه است

چه شمع ها به بقیع از خجالت آب شدند            نگاه کردن قـبر غـریب، جانکـاه است

به جعـفر ابن محمد چنین نخواهد ماند            مـدیـنـه چـشـم بـه راه بـقـیـة الله اسـت

بـنـام نـون و قـلـم دست من قـلـم دادی            و شکر حق که دوباره به سینه دم دادی
زیـاد از سـرِ من بود هرچه کـم دادی            هرآنچه بود به تو تا که رو زدم دادی

به یُـمـن مـنـبـر تو شیـعـه‌ام مـسلـمـانم
اگر رئـیـس تویی جـزو زیـر دسـتانـم

کـبـوتـرم! شـده‌ام بـاز هـم هــوایی تـو            رسـیــده‌ام بــخـدا مـن ز آشـنــایـی تـو
حـسـیـنی‌ام ز روایـات کــربـلایـی تـو            به سینه سنگ تو دارم مـنـم فـدایی تو

کسی نـبـرده مرا تا خـدا تو میـبـری‌ام
خوشم که شیعه از شیعـیان جعفـری‌ام

برو به منبر و تصویری از غدیر بساز            برای نـشـر ولای عـلـی سـفـیـر بساز
هـزار مـجـتهـد از مـردم فـقـیـر بساز            زُراره یا که مفـضّـل، ابـوبصیر بساز

مـقـام مرجـعـیت بـیـن عـالـمان داری
تـو نـور جـلد به جـلد بـحـارالانـواری

ز یارب تو رسیده است فیض یا رب ما            عـلی عـلیِّ لـب تو رسـیـده بـر لب ما
گره به نام تو خورده ست کل مذهب ها            به حکم تو شده گریه عـیار مکـتب ما

شب است و برسر خاکت نشان نداری تو
غریب مانده‌ای و روضه خوان نداری تو

خبررسید که درست دوباره خلوت شد            دوباره روزی آقـای شهـر غـربت شد
خدا کند که بـمیـرم به تو جـسارت شد            به پیش چشم همه با تو تند صحبت شد

برای کشتن تو نقشه ها کشید، ای وای
و از نیام سه بار تیغ را کشید، ای وای

چه عمه‌ای که گرفتار نیزه داران بود            هلال یک شبه‌اش روی نیزه تابان بود

میان آنهـمه نامـرد سخت حـیـران بود            بـرای دیــدن او کـوفـه راه‌بـنـدان بـود

چه عاشقانه وفاداری‌اش محک میخورد
و یک تنه عوض صد نفر کتک میخورد

ای مشعـل دانش از تو روشن            ای بـاغ صداقت از تو گـلـشن

قــرآن هـمـیــشــه نــاطـق مــا            تـا حــشــر امــام صــادق مــا

خــطّ تــو تـمــام مـکــتـب مــا            شخـص تو رئـیـس مـذهـب ما

پـیـران طـریـق، طـفـل راهـت            تـا بـلـکـه فـتـد دمـی نـگـاهـت

روی تــو چـراغ اهـل بـیـنـش            قــلـب تــو کــتــاب آفــریـنـش

بـا هـر سـخـنـت کـلـیـم خـیـزد            از هـر نـفـسـت مـسـیـح ریـزد

از دشـمن و دوست دل ربـوده            حـتّـی دشـمـن، تـو را سـتـوده

دریـای کـمـال سـیـنـۀ تـوسـت            خـورشـید در آبـگـیـنـۀ توست

رخـسـار تو مــشـعــل ولایـت            گــفــتــار تــو مــیـــوۀ ولایـت

ای در نـفـس تـو جــان قــرآن            ای در دهــنـت زبـــان قـــرآن

عــلـم تـو فــروغ بــی‌نـهـایـت            از جـود تـو بـحـر یک روایت

دانـشـگــه تــو تـــمــام عــالــم            از روز ازل امـــــام عـــالـــم

ایـمـان، کـشـتـی تـو لـنـگـر او            قــرآن، دریـــا، تـو گــوهــر او

هـــر دو، امــانـت رســولــیــد            مـانـنـد مـحـمّـد و بــتــول ایــد

آئــیــنــۀ ســـرمــدیــد هــر دو            گـویـی دو مـحــمّـدیـد هــر دو

هر کس پی عـلـم می‌زنـد بـال            علم است تو را هـمی به دنبال

ایـمـان ز تـو شـور می‌سـتـانـد            دانـش ز تـو نــور مـی‌سـتـانـد

تـوحــیـد، تــمـامـی مـسـیــرت            یک مـشـعـل آن ابـوبـصـیرت

اسـتـاد بـزرگ چـون تـو بـایـد            در مـکـتـب تـو مـفــضّـل آیــد

حـمران تو یک کـتاب تـوحـید            تـابــنـده چـو آفــتــاب تـوحـیـد

غـیـر تو که پـرورد به دوران            شـاگـرد چـو جـابـربن حـیّـان؟

هــارون تــو در تــنــور آتـش            گـل سـبــز کـنـد ز نــور آتـش

چـــرخ ادبـت ســتــاره بـــارد            در دامــن خــــود زُراره دارد

مـا راست ز تو چـراغ ایـمـان            مــانـنـد مـحـمّـد بـن عـثــمــان

بـوحـمــزه، اَبـان به نـام داری            شمـشـیـری چنان هـشـام داری

پــروردۀ تـو دو صــد مـعــلّــم            مــانـنـد مـحــمّــد بـن مــســلـم

دارنـد ز مـکـتـب تو عــرفـان            عمران و فضیل و فیض و صفوان

در مکـتب توست مـؤمن طاق            عـبـدالله و بُــریــد و اســحــاق

بـودنـد به مـکـتب تو مـأنـوس            طوسیّ و مفـید و ابن طاووس

بــاغ ادب تـو راسـت بــلــبــل            بر شاخه چو شیخ حـرّ عـامـل

دو لالـــه بــه گــلــبــن ولایـت            سیّد رضی است و مـرتضایت

یک شعله زمشعل ات کُلینی است            یک جلوه زمکتبت خمینی است

تـو پـــردۀ جــهــل را دریــدی            عـــلاّمـــۀ حــلّــی آفـــریـــدی

کـــی آورد، ای ولــــیّ دادار؟            چون مجلسی‌ات بحار الانـوار

بگذشته هزار و چند صد سال            تـو پـیـشی و دانشت به دنـبـال

خـورشیـد کـمـال در حـجـازی            در کـلّ عــلــوم پــیــشــتـازی

بـا آن هـمه اقـتـدار و عـلـمـت            حیرت زده شد عدو ز حـلـمت

عـلـم تـو عـلـوم سـرمـدی بـود            خُـلـق تو هـمـه مـحـمّـدی بـود

مـا را چـه نـیـاز بـر سـقـیــفـه            بـر مـالـک و بر ابـو حـنـیـفـه

ما را ره و رسم حـنبلی نیست            جز راه مـحـمـّد و عـلی نیست

تـو وارث عــلـم مـصـطـفـایـی            فــرزنـد عــلــیِّ مــرتـضــایـی

صـادق تـویی، ای امام صادق            نـاطق تـویی ای کـتـاب نـاطق

ایـمـان، تـویی ای قـوام ایـمـان            قـرآن تـویـی ای تـمــام قــرآن

فـریـاد که حـرمـتت شکـسـتـند            با شخص تو طرح کـینه بستند

بــر خـــانــۀ تــو زدنــد آتــش            ایـن بـود جـواب نـشـر دانـش؟

بــردنـد بـه ســوی قـتـلگـاهـت            دادنــد شـکـنـجــه بـیـن راهـت

صـد بـار میـان ره در آن شب            جـانـت ز الــم رسـیـد بـر لـب

منـصور تو را نـمـود تحـقـیـر            بر کُـشـتن تو کـشـید شـمـشـیر

دردا کـه در آن شـب اســارت            کردند به حـضـرتت جـسـارت

بُـردنـد تو را به قـهـر ای وای            کشتـند تو را به زهـر ای وای

بگـسـسـت تـمـام تـار و پـودت            شــد آب ســـراســر وجـــودت

سوگند به اشک و درد و داغت            سـوگـنـد به قـبـر بـی‌چـراغـت

ســوگـنـد بـه عــزّت رفـیـعـت            سـوگـنـد بـه غـربـت بـقـیـعـت

سوگـنـد به چـشـم نـیـمه بـازت            سـوگـنـد بـه آخـریـن نـمــازت

مـائـیـم و چــراغ مـکـتـب تــو            زنده است هـمـیـشه مـذهب تو

(میثم) که حیاتش از دم توست            تا لحـظـۀ مـرگ میـثـم تـوست

پس از سـلام و ادب نزد خـالق زهـرا            مـرا صـدا بـزنـیـد از خــلائـق زهــرا
کـمال بـنـدگی‌ام خدمت به فاطمه است            خــدا کـنـد بـشـوم عـبــد لایــق زهــرا

به غـیـر غـصـه ندارد مـخـالـف بـانـو            غـمـی به سـیـنـه نـدارد مـوافـق زهرا

برای اجر محـبّـین او بهشت کـم است            چه هدیه‌ای ست سزاوار عـاشق زهرا
بجز عـلی به کسی رو نمی‌زنـم هرگز            قـسـم به حـرمـت قـرآنِ نـاطـق زهـرا
حسین فـاطـمه بسـیار سـیـنـه زن دارد            مـنـم اسـیـر و عــزادار صـادق زهـرا

بِه جَعفَرِ بنِ محمد نوای هرشب ماست
چه خوب حضرت صادق رئیس مذهب ماست

هـمینکه ایزد منّان قـلم به دسـتـش داد            فقط قلم که نه بلکه عَلَم به دستـش داد
خـدایـی‌اش نـه ولی اخـتـیـار عـالـم را            خدای عزّوجل دست کم به دستش داد
برای ایـنکـه بـبـارد مـدام بر سـرمـان            کریم خواندش و ابر کرم به دستش داد
به شـوق پـرورش جـابـربن حـیـان‌هـا            تمام هستی خود را عجم به دستش داد
به گردنم پدرم بست طوق نـوکری‌اش            و اخـتـیـار مـرا مـادرم به دسـتـش داد
خـوشا بـحـال کـسی که نگـفـته آقـایش            میان روضه برات حرم به دستش داد

دخـیـل بـسـتۀ کـنج ضریح پُـر گره‌ایم
نگـاه حـسـرت افـتاده پـشت پـنجـره‌ایم

به پـا کـنـیـم دوبـاره بـسـاط هـیـئت را            مگر صدا بـزنیم اهـل بیت عـصت را
به یمن هـمنـفسی با امام “صادق” مان            چــشـیـده‌ایـم هــمـه لـذّت صـداقـت را
تـمام شب به تماشا نشـسته‌ایم از شوق            شـکـوه و مـنـزلت کـرسی فـقـاهت را
بحق حضرت زهـرا نگـیرد از دل ما            خـدای عـزّ و جـل نـعـمـت ولایـت را
اگر که دشمن او پشت گوش خود بیند            به روز حـشر بـبـیـند بـهـار جـنّـت را
قـسم به حـرمت نامش نـبـرده‌ایم از یاد            نـگـاه محـتـرم و دسـت با مـحـبـت را
به آسـمـان مـدیـنـه دوبـاره پَـر بـزنـیم            در آوریم ز غـربت بـقـیـع خـلـوت را
مسلّم است به اشک و به ناله سر بکنیم            کنار حـضرت زهـرا شب شهـادت را

شب عزای ولی خـداست گـریـه کـنیم
کنار حضرت زهرا بناست گریه کنیم

شـبی که سـایـۀ ابـلـیـس بر حـرا افـتاد            گـمـان کـنـم پـر پـروانه زیـر پا افـتـاد
امـام خـبـرۀ مـا یـادی از مـحـرم کـرد            میان حجـره عـزیزش به گریه تا افتاد
کسی که از نـفـسش عـطر ربّنا روئید            چـرا لـبـان ثـنـاخـوانـش از نـوا افـتـاد
بزرگ شهـر، عـزیز دل رسـول خـدا            به پیـش چـشم همه بین کـوچه‌ها افـتاد
کـسـی نـدیــد مـیـان شـلــوغــی خـانـه            غـریب فـاطـمـه عـمّـامـه‌اش کجا افتاد
شبیه تـشنه لب نیـنوا گـلـویش سوخت            نـگـاه مـضـطـر او سمت کـربـلا افتاد
به تکّه تکّه گلیمی که سوخت خیره شد و            سپـس به سـیـنه زد و یاد بـوریـا افتاد

دل شـکـسـته، قـد خـم، نـگـاه تر دارد
چـقـدر روضـۀ گـودال زیر سـر دارد

منـبـرت کـرسی فـقـه هـمـۀ عـالـم شد            فـاصلـه تا به خـدا با سخـنانت کـم شد

خوار جهل از تو و فیض تو گل مریم شد            هر که پا منبری‌ات شد به خـدا آدم شد

هر که عـلاّمۀ دهر است غلامت بوده

پـیـرو مکـتب عـلـمـی هـشـامـت بوده

زلف صد پنجره را رو به خدا واکردی            با غـلامان خودت کـار مسیحـا کردی

درس تـاریخ شد و حـل مـعـمـا کردی            شیعـه را ناب ترین مکـتب دنیا کردی

پرچـم شیـعه بلـند است به احکـام شما

عـلـم عـالـم شده تـسلـیم به اسـلام شما

یک ورق درس تو توحید مفضل می‌شد            عـشق در مسألۀ جـابـرتان حـل می‌شد

ذرّه پـای تو به خـورشید مبـدّل می‌شد            بی حدیث تو کـلام هـمه مُهـمل می‌شد

با تو قـرآن خـدا کـاغـذ خـامـوش نشد

راه سر منـزل مقـصود فـراموش نشد

تازه شد حرف خداوند به قال الصادق            عـلـمـا شرح نوشتـنـد به قـال الصادق

حـنـفی ها همه گـفـتـند به قال الصادق            راست گویی شده پیوند به قال الصادق

تـا ابـد مرجـع توضیـح مـسـائـل‌هـایی

قـبـلـۀ جـامـع عـلـمـی هـمـۀ دل‌هـایـی

نور در مسجد چشمان تو معـنا گردید            نـار، بر یـار تو بـرداً و سـلامـا گردید

هر که از چـشم تو افـتاد یهـودا گردید            خـانه‌ات مدسۀ حـضرت زهـرا گردید

به موازات عـلـی راه نـشـان می‌دادی

راه را بــا ولــی‌الله نــشــان مــی‌دادی

چنان که فاطمه را نام مثل کوثر نیست            از اینکه چشمۀ صدقی حدیث بهتر نیست

به لطف مـادرتان جعـفـری ست آئـینم            نفس نفس زدنم خرج جای دیگر نیست

چه سود می‌برد از درس با صلابت تو            نصیب شیعه اگر درس فتح خیبر نیست

چه غربتی است نصیبت که پای منبر درس            تو را چهار هزار آدم است و یاور نیست

چـقدر حرف حسین است در احادیثت            کجای کـوچۀ تو رد پـای دلـبـر نیست

حسین گفتی و یعـنی که اهل منـبر من            تـمام دین خـداونـد روی منـبـر نیـست

اگر جـهـاد نـدانـیـد عـلم بـی‌مـعـنـاست            سپاه عـلـم بدون سلاح و سنگـر نیست

کجـای روضـه تو کـربـلا نرفـتـه دلـم            کجای قـصّۀ تو مثل داغ مـادر نیست؟

مدیـنه، خـانه تو سوخت بـاز در ذهـنم            سوال می‌کـنم این خانۀ پیـمبـر نیست؟

آسوده شدم خـصم سـتم کار مرا کُـشت            یک بار مگوئید که صد بار مرا کشت

گه روز مرا بُـرد پـیاده سـوی مـقـتـل            گه تیغ کـشید و به شب تار مرا کشت

بُـردنـد به مـقـتـل به بَـرَم آل عـلـی را            داغ غـم صد لالـۀ بـی‌خار مرا کـشت

هر روز به یک شعله زد آتش جگرم را            هر لحظه به یک محنت و آزار مرا کشت

من نجل علی بودم و دشمن به همین جرم            بـا دشـمـنـی حـیـدر کـرار مـرا کـشت

آن روز که زد خصم به کاشانه‌ام آتش            فـریـاد مـیـان در و دیـوار مـرا کـشت

آن شب که عدو از ره کین دست مرا بست            زنـجـیـر و تن عـابـد بیـمار مرا کشت

میثم ز سرشک غـم و خون جگر خود            بنویس که منصور جفا کار مرا کشت

خـیال می‌کنم امشب که عاشـقـم کردند            بــرای حـرف زدن با تو لایقـم کردنـد

چو موی تو دلم آشفـته نیست زیرا که            «به رحمت سـر زُلف تو واثقم» کردند

روانـه جـانـب خُـم خـانـۀ بـقــیـع شـدم            پـیـالـه نـوش میِ صُبح صادقـم کردند

برای آن که تـبـرّک بجـویم از خـاکت            ســوار مـرکبِ بــادِ مــوافـقـم کــردنـد

مُفضّل آمد و در گوش من مفصّل گفت            اگر که طـالـبِ کـشـفِ حقـایقـم کردند

فـدای مـردم چـشـمـت که با سیـاه دلی            نـگـاهِ خِـیـر، به عُـمـرِ دقـایـقـم کـردند

درون مـدرسۀ فـقـه ناب جـعـفـری‌ات            چـه بی‌نـیـاز از عـلـم خـلایـقـم کـردند

ز فـیضِ تُربت جَـدّ تو و کـلام تو بود            که هـم ردیفِ طـبـیــبانِ حاذقـم کردند

بـیـان نـداشـتـم و مـثــل لال‌هــا بــودم            به لطفِ نقلِ حدیث از تو ناطقم کردند

زبـان نـفهـم‌تـر از من نـبـود، مـمـنونم            که پای حکـمت تو اهل منطـقم کردند

خُداست شاهد من ساقی‌ام تو بودی تو            شبی که مست سبوی”مشارقـم” کردند

خُدا مرا بکشد ای خُـدای خوش خُلقی            که در بــرابــرت آئـیـنـۀ دِقَـم کــردنـد

اگر که مُدّعی شیعگی شدم، تو ببخش            دوباره غــرق در اوهـام سابقـم کردند

بر جان آفـریـنش منـصور زد شـراره            قـلب امام را کرد، با زهـر پـاره پـاره

شـوّال شد محرّم بالله قـسم از این غـم            باید که ناله خـیزد از قلب سنگ خاره

بر آن عزیز حـیدر این بود ارث مادر            کز خانه‌اش به گردون بالا رود شراره

در بین راه آن شب جانش رسید بر لب            از بس که دید آزار از خصم دون هماره

او روی زین نشسته حضرت به حال خسته            این پشت سر پیاده او پیش رو سواره

یا مصطفی! نگـاهی از دل بر آر آهی            بر پارۀ تن خود یک لحظه کن نظاره

بـا قـتـل صـادق تـو قــرآن نـاطـق تـو            داغ تو در مـدیـنـه تکـرار شـد دوباره

دشمن شراره‌اش ریخت در سینه لحظه لحظه            منصور بارهـا کرد بر قـتـل او اشاره

هـر چـند دخـتـرانـش دیـدنـد داغ بـابـا            دیگر نبردشان خصم از گوش گوشواره

گردید ماه رویش در ابر خاک، پنهان            دیگر نداشت بر تن از زخـم‌ها سـتاره

میثم امام صادق مظلوم از این جهان رفت            با رنـج بی‌حـساب و با درد بی‌شـماره

آخـر میان روضـۀ تو خـوب می‌شـوم            پیش عـلی و فـاطمه محـبـوب می‌شوم

جنس دلم اگرچه کم ارزش تر از مس است            با ذکـر یا حـسـین طـلاکـوب می‌شـوم

آرام می‌شـوم وسـط روضه ها ولـی…            دور از حسینـیه پُر از آشـوب می‌شوم

هر جا به غصه‌های حـرم فکر می‌کنم            در مـشکـلات زنـدگی ایّـوب می‌شـوم

پای همین عَـلَم به خـدا می‌رسم حسین            با ندبـه‌های کـرب وبـلا خوب می‌شوم

وقـتـش شده اشکم چـنان بـاران بـبارد            سنگـیـنی هـجـران دلـم را می‌فـشـارد

سهمم فراق است و فراق است وفراق است            تقـویم، دائم فـصل هجـران می‌شـمارد

به زائری که با خودش جان مرا بُـرد            گــفــتـم بـرایـم ذره‌ای تــربـت بـیـارد

در عشق آنکه واقعـاً دنبال قرب است            دل را به دست صاحب دل می‌سـپارد

چـیزی نمی‌خـواهم از آقـایم هـمین که            در روضه راهـم داده مِـنَت می‌گـذارد

در آخـرت لـبـخـنـد مـی‌چـیـنـد یـقـیـنـاً            هر کس که بـذر گـریه در دنـیا بکارد

گـفـتند اشکـم مرهم زخـم حسین است            ای کـاش چـشـمـم تا دَم مـرگـم بـبـارد

از کـودکی که روضه‌هایش را شنـیدم            بیـزارم از اسـبـی که نـعـل تـازه دارد

بقیع و چار مزاری که بُرده طاقت را            مفسّری ست که تفسیر کرده غربت را

بقیع و خلوت شبهای سوت و کور خودش            نشانده بر دل خود داغ بی‌نهایت را

خرابه‌های بقیع آسمانی از نور است            که خیره کرده به خود چشم‌های جنّت را

بهشت گـمشدۀ شیـعـیان بقـیـع، ولی            در اختیار گرفته ست کُنج عزلت را

هزار مرتبه لعنت بر آن کسی که گذاشت            به روی شانۀ ما بار این مصیبت را

هنوز مرد کـرم بی‌حرم‌ترین آقاست            ندیده هیچ کـریمی چنین کرامت را

بقیع؛ داغ حسن ... کوچۀ بنی هاشم            مدینه دیده به چشمان خود قیامت را

من از حوالی کوچه رسیده‌ام گودال            چگونه هضم کنم : "زینب و اسارت " را

همانکه دست خودش را به خون حنجر شُست            کشانده سمت حرم دست های غارت را

سر بریده و سر نیزه‌های بی‌احساس            به نزد فاطمه من می‌برم شکایت را

بقـیعِ شام، هـمانجا که دخـتر ارباب            ادامـه داد مسـیـر کـمال نهـضت را

بقـیع خاک غریبی که قـصّه‌ها دارد            بقـیـع در دل خـود داغ کـربلا دارد

عادت به گـنـبد داده‌ام چـشم ترم را            این بـارگـاه اما به هم زد بـاورم را

در روضه‌ات می‌سوزم و امیدوارم            بـادی به سویت آورد خـاکـسترم را

سنگین شده بر شانه‌هایم، می‌گذارم            روی ضریحی که نمی‌بینم، سرم را

آبـاد کـردی خـانـه‌ام را، زیر دیـنـم            بایـد بـسـازم پـس برای تو حـرم را

با اشک هایم حوض می‌سازم در این صحن            این گونه می‌سازم بهشت و کوثرم را

دارایی‌ام را پـای گـنـبـد مـی‌گـذارم            حـتّـی الـنـگـوی طـلای دخـتـرم را

می‌آید آن روزی که قدر سجده جا نیست            هر قدر می‌گردد سرم دور و برم را

جبریل هم می‌آید و می‌خواهد این را:            بگـذار زیر پای زائـرها پرم را ...

چـیزی نمانـده تا زمـانی که بکـوبم            بر بـام کـعـبـه پـرچـم یا حـیـدرم را

آل سـعـودی نیست دیگر می‌تـوانـم            راحـت بـبـوسـم آسـتـان دلــبــرم را

آن روز می‌خوانم چه زیبا در بقیعت            با سجـده بر تـربت نـمـاز آخـرم را

وقـتی که استعـاره قـلـم را فـرا گرفت            جای حسن نوشت غریب و عزا گرفت
اشکی لطیف؛ گونۀ او را که بوسه زد            با بغض و گریه دست به سوی خدا گرفت

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

آه این قـبـور خـاکی اولاد خـاتم است؟

تعـبـیر می‌شـود بـخـدا خـواب‌هـایـمان            روزی شـود شرابِ عـسل آب‌هـایمان
گردد بقیع و دور و برش یکسره حـرم            جـانـم فــدای گــنــبـد اربـاب‌هــایـمـان

گرچه حریم بهـر امامان مکـتب است
اذن دخول گریه به سالار زینب است

آن روز شُـوم غـم به دل بـوتـراب شد            تنها بقـیـع نه، خـانۀ عـالـم خـراب شد
یک مشت حرمله به دل ما شرر زدند            شمر زمان آل سعـود؛ پا در رکاب شد

قلب خدا هم از غـم عظمایتان شکست
تخـریب قـبرهای ائـمّه حـمـاقـت است

تا جان به پـای ایل و تبارت گذاشـتـیم            مرهم به قلب خـسته و زارت گذاشتیم
آورده‌ایــم پــرچــم عـــبــاس را ولــی            گـنـبد نـداشـتـی، به مـزارت گـذاشـتـیم

حالا بگو خـدای کـرم، ای امیر عـشق
گریم به حال قبر شما یا که بر دمشق؟

گرچه ثـقـیـل لحـظـۀ سخـت وداع بود            کس غم نداشت، زینب کبری شجاع بود
اما چه بـود سخـت‌تر از آن وداع تـلخ            ایـنکـه حـریـم عـمـۀ مـا بـی‌دفـاع بـود

باید که خون گریست ازین غصه شیعیان
خـمـپـاره می‌زنند به گـنـبد حـرامـیـان

در حریمی که حرم داشت، ولی حالا نیست           آنقدَر خاک نشسته‌ست، که دیگر جا نیست

ابـرها گـریه کنِ این هـمه بـغـضند، ولی           خاک، گِل می‌شود آنجا که هوا بارانی‌ست

عـرقِ شرم، نشـسته به جـبـین خـورشید           سایبانی که کمی کم کند از گـرما نیست

دلِ بـیـچـارۀ ما خـواست دخـیـلـی بـاشـد           بر ضریحی که پُر از پنجره بود، اما نیست

چه کسی گفته که «بی‌سنگِ مزاری» عیب است؟!           یا که بی گنبدِ زرکوب، حرم زیبا نیست؟!

این مکان باغِ بهشت است، اگرچه خاکی‌ست           و به زیـبـاییِ آن در هـمـۀ دنـیـا نـیـسـت

بین گردابِ غم از دور، حـرم می‌بـیـنـیم           ساحلی جز حرم‌آباد، در این دریا نیست

اهـل شـعـریم و شعـاریـم، خـیـالاتـی نه!           پس حرمسازیِ ما در صفِ رویاها نیست

«عربستان»، «حَرَمستان» شود ان‌شالله           آنکه دیروز، جفا کرد به ما، فردا نیست

می‌رسد لحـظۀ موعـود و همه می‌بیـنـند           پرچـمی جز عَـلـمِ سبـزِ حسن بالا نیست

مردِ میـدان‌تر از آنـیم، که پا پس بکـشیم           پس بدانید، که «سردارِ جمل» تنها نیست

تا که ذهنم از مدینه مشهدی دیگر بسازد           بهتر است این شهر را از هرکجا بهتر بسازد

مثـل فـتح مکه در تغـیـیر این بارِ مدیـنه           طرح را احمد بیارد، شهر را حیدر بسازد

از حسن دارالکَرَم، محراب را با نام سجاد           بین صحن باقر و صادق دوتا منبر بسازد

احتمالا بین صحن فاطمه با گریه، حیدر           جای سقّاخانه حوضی بهتر از کوثر بسازد

احتمالا از پر جبـریل باشد سنگـفـرشش           کفشداری حرم را هم فـقـط قـنـبر بسازد

حضرت عباس هم مثل ضریح خویش ای کاش           بارگاهی هم برای حضرت مـادر بسازد

چون حسینیه بنا گردد دراینجا باید این خاک           بعد از این با روضۀ سخت علی اکبر بسازد

چارتا گنبد، رواق وصحن‌ها، با این مضامین           یک نفر باید«مدینه شهر پیغمبر»بسازد

روضه شد این شعر وقتی در ورودی نخستش           از همان کوچه علی با نام زهرا در بسازد

کاشکی این مرتبه در سمت کوچه بازگردد           کاش حیدر میخ را با ضربه‌ای بی‌سر بسازد

هر چند انتهای فلک خاک این در است            خاک بـقـیع بر سر ما تـاج دیگر است
بال فـرشته منت از این خاک می‌کـشد            جنّت کجا به گرد و غبارش برابر است

بوی بهشت واقـعـه هرچـند دلـرباست            این قطعه از بهشت خـدا دلرباتر است

بـرمـا مـجـال خــادمــی او نـمـی‌رسـد            وقتی که جبرئیل دراین خانه نوکر است
تشبیه مهر و ماه بر این آستان خطاست            خورشید و ماه پرتو فانوس این در است
گـیسو ز غم کشیده به چهره مگر بقیع            کز این حجاب خاطر هر شب مکدّر است
نـام بـقـیـع مـی‌شـنـوم بـغـض مـی‌کـنم            خاکی که نام بُردن از او غربت آور است
تخریب شد بقیع پس از آن غروب شد            گویا فلک به خون جگرها شناور است
بـی‌سـایـبـان مــزار امـامــان بـی‌حـرم            این روضه از کران به کران آه گستر است
هر یک که خـفته‌اند در این آستان غم            بر سینه‌هایشان همه داغی مکرر است
آن داغ مشترک حرم و آتش است و دود            این آه پا گرفته ز یک روح و پیکر است
هر یک به چشم دیده چگونه عزیز او            درشعله‌ها شبیه سپندی به مجمر است
دیـده است بین خـانه امـامی میان دود            وحشت به جان همسر و اطفال مضطر است
دیـده به خـیمه گاه امامی به چشم خود            در بین دود، شعله به دامان خواهر است
دیـده میان آتش و خـون سـیل لشگری            دنبال گوشواره و خلخـال معجر است
در کربلا وجب به وجب روضه ریخته            آری عـزای کرب‌و‌بلا داغ اکـبر است
اما تمام چـشمه این روضه‌های سخت            در شعله و شکستن آیـات کـوثر است
خـاکی اگر که مـانـده مَـلک خانۀ بقـیع            سِرَّش همه ز چـادر خاکی مادر است

یک قطره اشک شرم مرا «یم» حساب کرد            کوثر حساب کرد، و زمزم حساب کرد

آهِ یـکى گـرفـت، به پـاى هـمه نـوشت            ما باهـم آمـدیـم که با هم حـسـاب کرد

با این خدا هرآنکه طرف شد ضرر نکرد            یک دم صدا زدیم، دمـادم حساب کرد

کارم اگر نداشت پس اینجا چه می کنم            منّت سرم گذاشت مرا هم حساب کرد

مـعــلــوم بـود آبــرویــم را نـمـی‌بــرد            از اولـش گـنـاه مـرا کـم حـسـاب کرد

اول بـنـا نـداشـت حـسـابـم کـنـد ولــى            وقتى که دید فاطمه دارم، حساب کرد

این گریه قابلیت غفران نداشت که…            پس روى گریه‌هاى محرم حساب کرد

فرمود “بالحسین” بگو، گـفـتم و خرید            یعـنى مـرا دومرتـبـه آدم حـساب کرد

چیزى نمانـده بود که بیـرونـمان کـنند            ممنون حیدریم که درهم حساب کرد…

در سـیـنـه‌ام آهـی ز غـم آکـنـده بـاشـد            این بنده از خوابِ گران شرمـنده باشد

دارد به آخـر می‌رسد این مـاهِ رحمت            چـشـمم به دستانِ تو که بخـشـنده باشد

در مخـتصر ساعاتِ باقـیـمانده از ماه            عبدِ تو این را با نـدامت خـوانـده باشد

در بـاغ احـسـانِ تو گر یاسی نـچـیـدم            هرگونه تقصیر و قصور از بنده باشد

این روزهـای واپـسـیـن دل بـی‌قـرارم            تـرسـم هـنوز بارِ گـنـاهـم مـانـده باشد

ترسم از این که سهـمم از ماهِ کرامت            تـقـصیـرِ باقـیـمـانـده در پـرونـده باشد

در آخرین شبهای ماهِ عـفـو و بخشش            این دل به امـیـد تـو جـانـا زنـده بـاشد

قـطعـاً نـگـاهِ مـهـربـانـت در شبِ قـدر            کـوهِ گــنـاهـانِ مــرا ســوزانـده بـاشـد

مـن کـه بـه مـاهِ رحـمـتـت امــیـدوارم            مـاهـی که ایـامش همه فـرخـنـده باشد

یا رب ز درگاهت مـرانی این گـدا را            دسـتـانِ او خـالـی و سر افکـنـده باشد

هر چند میدانم تو می‌بخشی در این ماه            هر دل که از حُـبِّ عـلـی آکـنده باشد!

پـاک در بـنـدگی‌ام قـافـیـه را باخـتـه‌ام            فرصتی را که به من داد خدا، باخته‌ام

یک طرف دست تهی ازطرفی فرصت رفت            بازهـم عـمـر دوسـر باخته را باخته‌ام

من که از دوست به غیر از خودِ او خواسته‌ام            متن دل را به هـمین حـاشیه‌ها باخته‌ام

مست از میکده‌ها سهم خودش را بُرده            من ولی حـال دعـا را به ریـا باخـته‌ام

نفس هر طور که میخواست مرا بازی داد            سر و پا را به همین بی‌سر و پا باخته‌ام

در پس پرده حنایم چقدر بی‌رنگ است            آبـرویی که تو دادی هـمه جا، باخته‌ام

باختن در همه اوقـات ولیکن بد نیست            مـن دلـم را به غـم کـربـبـلا بـاخـتـه‌ام

باخـتم دل به حسین و به حقـیقت بردم            سجدۀ شکـر کنم بس که به جا باخته‌ام

از همان بار که چشمم به ضریحش افتاد            دل جدا بـاخـته و عـقـل جـدا باخـتـه‌ام